Ιστορία 1η
Αγαπημένε μου υπάλληλε
Αγαπημένε μου υπάλληλε, τώρα που ζω τις τελευταίες στιγμές της ζωής μου,
πρέπει να σου εξομολογηθώ ορισμένα πράγματα που ποτέ δεν κατάλαβες.
Ευσυνείδητε, πιστέ και εργατικέ μου σκλάβε, για το καλό σου δεν σου
κολλούσα όλα τα ένσημα, έτσι κι αλλιώς τα ασφαλιστικά ταμεία τα
χρεοκόπησαν οι κυβερνήσεις που εσύ ψήφισες.
Για το καλό σου, με το πρόσχημα της κρίσης, άρχισα να σου οφείλω δεδουλευμένα, για να συνηθίζεις σιγά σιγά.
Για το καλό σου περάσαμε στην εκ περιτροπής απασχόληση, για να είσαι ξεκούραστος, και εξακολούθησα να σου οφείλω δεδουλευμένα.
Κι εσύ πιστέ (κορόιδο) μου, νόμισες πως στήριξες την εταιρεία.
Για το καλό σου βοήθησαν οι κυβερνήσεις που εσύ ψήφισες να καταργηθεί το οκτάωρο, το πενθήμερο και οι συλλογικές συμβάσεις.
Για το καλό σου σε έστειλα στο ταμείο ανεργίας με εικονική απόλυση,
αφού δέχτηκες να απαρνηθείς τα δικαιώματά σου σαν καλός και πιστός
υπάλληλος.
Κατόπιν ελεύθερος κηρύττω πτώχευση, αφού έχω φάει τα ωραία εκατομμύρια
που μου προσέφεραν οι τράπεζες, αφού έχω απλήρωτες οφειλές χιλιάδων ευρώ
στα ασφαλιστικά ταμεία και φυσικά αφού έχω φάει τα δεδουλευμένα σου.
Αυτά τα τελευταία ήταν και τα καλύτερα.
Τα αξιοποίησα στα σκυλάδικα, στα καζίνα, στα πολυτελή αυτοκίνητα και
στην ανέγερση των φτωχόσπιτών μου. Κι επειδή ήμουν τόσο καλός μαζί σου,
πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι.
Πρέπει να ξαναγεμίσεις το ταμείο της τράπεζας κι επειδή ο μισθός σου (αν
έχεις) δε φτάνει, δώσε το σπίτι σου - δεν σου χρειάζεται πια.
Ρεαλιστής , 48 χρ. , Αττική
Ιστορία 2η
Είσαι το νούμερο οχτώ
Πριν από πολλά χρόνια ο μακαρίτης ο πατέρας μου με είχε πάει σε μια συναυλία του Λάκη Χαλκιά, κομμουνιστής γαρ... Δεν θυμάμαι και πολλά από τότε,ήμουν δεν ήμουν δημοτικό, αυτό που έμεινε ανεξίτηλο στο μυαλό μου είναι το τραγούδι αυτό: Η φάμπρικα.
Τώρα πια στα 35 μου χρόνια σχεδόν το ακούω με εντελώς διαφορετικό τρόπο ή, καλύτερα, κάθε φορά που το ακούω έχει και μια διαφορετική απήχηση μέσα μου. Όχι τόσο συναισθηματική απαραίτητα, αλλά μια ενσυναίσθηση κοινωνική - ίσως να είναι και αδόκιμος ο όρος. Στίχοι γραμμένοι μιαν άλλη εποχή σίγουρα, σε άλλη κοινωνία, αλλά, δυστυχώς, επίκαιροι σήμερα, το 2014!
Συνθήκες εργασιακού "μεσαίωνα", αποξένωση, αλλοτρίωση, εργάτες χωρίς ειδίκευση, μετανάστευση για ένα καλύτερο αύριο...
Αλήθεια,τι συμβαίνει σήμερα; Αναρωτήθηκες; Σίγουρα πολλές φορές σιχτίρισες την τύχη σου για τη δουλειά σου, ή μήπως όχι; Ξέρω, ίσως ένιωσες ενοχή και τύψεις που έχεις δουλειά, που μπορείς ακόμα κουτσά στραβά να ταΐσεις τα παιδιά σου, να πληρώσεις ρεύμα, νοίκι και να ζεις κάπως ανθρώπινα. Δεν αναγκάστηκες να ξενιτευτείς....ακόμα. Είσαι όμως και θα είσαι το νούμερο οχτώ, που θα σε ξέρουν όλοι με αυτό. Εσύ εγώ και όλοι μας!
Γιατί; Γιατί αυτό τους συμφέρει, να είσαι ένα νούμερο που θα τους κάνει τη δουλειά, κακοπληρωμένο ή και απλήρωτο, να μη μιλάς, γιατί τα νούμερα, οι αριθμοί, δεν μιλάνε, δεν φωνάζουν, δεν διεκδικούν, είναι σιωπηλοί, σκυμμένοι,υποταγμένοι. Κι έτσι σαν νούμερο θα σε διώξουν όταν δεν θα τους βγαίνουν τα νούμερα, οι υπολογισμοί. Μάλλον όχι "θα". Έτσι έχουν κάνει μέχρι τώρα, σε έχουν διώξει κοιτώντας μόνο το νούμερο που έχεις στη λίστα, δεν είσαι μέσα στο ποσοστό που τη γλιτώνει προς το παρόν, τον "μπούλο".
Τι κι αν δεν είσαι ο εργάτης της φάμπρικας, ακόμα χειρότερα, είσαι ο πτυχιούχος με τα διδακτορικά και τις ξένες γλώσσες... είσαι ένα νούμερο... κι έτσι απλά σε σβήνουν.
Είμαστε στη φάμπρικα του 21ου αιώνα. Αλλά μην κρατάς το όνομά σου κρυφό, φώναξέ το να το ακούσουν, φώνάξέ το δυνατά, όσο μπορείς πιο δυνατά!
Αγγελική
Ιστορία 3η
Και 5 σοκολάτες κυρ Ανέστη μου
Επιτέλους! Νίκη! Ας ανάψουν οι πυρσοί της ελπίδας και της αυτοέκφρασης! Βρήκα δουλειά! ΝΑΙ!
"Και 5 σοκολάτες κυρ-Ανέστη μου, και 2 κιλά λάδι! Μια καλή θέση! Μια πολύ σπουδαία θέση!"
Ναι, στο Voucher, 6ωρο με καθεστώς "δούλεψες τώρα - πάρε λεφτά σε κάνα χρόνο!". Και δώστου λεφτά σε μετακινήσεις, σε φαγητά, σε ενοίκια. Αν ζήσεις ...δικά σου. Ίσως για αυτό το λένε έτσι. Γιατί μ' αυτό το σύστημα, απο τους 29 επιβιώνουν οικονομικά μόνο οι 18.
Χώρια τα τηλέφωνα, το πινγκ πονγκ ευθυνών από ΚΕΚ σε υπουργεία και τούμπαλιν. Κι όλοι αυτοί να περπατάνε στο μυαλό μου με τα βρώμικα ξυπόλητα πόδια τους..
Αλλά... είμαι ωφελούμενος! Ανήκω στους 18 γιατί ζω με τους γονείς και δεν πληρώνω ενοίκιο, οπότε ίσως και ν' αντέξω.
Θα μου πείτε, έχεις μια θέση, κάνεις κάτι. Ναι, αλλά το να 'χεις δουλειά δεν σημαίνει να απασχολείσαι με κάτι αλλά να μπορείς να δημιουργήσεις, να ζήσεις, να κάνεις κάτι που θες. Το να κάνω κάτι απλώς και μόνο για να το κάνω, χωρίς τα θετικά της εργασίας, είναι σαν ένα κλουβί με χρυσαφιά επένδυση.
Προφανώς δεν στρέφομαι κατά των εργαζόμενων, αλλά θα 'θελα πολύ να μάθω: Εσύ, ρε διάνοια, που σκέφτηκες και υλοποίησες αυτό το πρόγραμμα, μπορείς να ζήσεις με τα λεφτά που προσφέρει; Μπορείς να ονειρευτείς; Μπορείς να δημιουργήσεις;
Και μη βιαστείτε να με κρίνετε: "Πόσα θέλει δηλαδή;" και "Η πρώτη δουλειά πάντα έτσι είναι".
Για πολλούς δεν είναι η πρώτη τους δουλειά. Για όλους, όμως, τα αναδρομικά λεφτά είναι πρόβλημα.
Και εντέλει, αφού σε κανέναν μας δεν άρεσε γιατι δεν μιλάμε;
Μοιραία και αναγκαστικά, αν δεν κάνεις κάτι για τη φωτιά στο σπίτι του γείτονα, θα μπει και στο δικό σου.
Αυτά. Τα είπα. Τα άκουσες. Όπως είπε και η Κική (η Δημουλά), ελπίζω να εφημερεύουν και αύριο τα μάτια μας.
Tζούλης Μώγος
